Vrienden maken

De eerste dag van de vakantie op de camping in Frankrijk. Het is weer afstemmen en aanpassen voor ons allemaal. En nee, dat valt niet altijd mee. Eenmaal op de plek aangekomen, begint het. Terwijl wij de caravan op z’n plek neerzetten, kan de jongste niet meer wachten. Hij gaat op ontdekkingstocht, kijken wat er allemaal op de camping te doen is en of er kinderen zijn waar hij vrienden mee kan worden. Wij weten inmiddels uit ervaring dat hij daar ook super handig in is en dat hij binnen de kortste keren een vriendje aan de haak zal hebben geslagen. De oudste roept ook meerdere malen dat hij op zoek gaat naar vrienden, maar blijft daarentegen bij de caravan hangen en reageert steeds geïrriteerder op alles wat wij zeggen. Als wij hem aansporen om ook iets te gaan ondernemen, wordt hij boos en krijgen we de wind van voren.

Onderlinge strijd

Het is lastig voor hem. Hij krijgt het niet voor elkaar om snel contact te leggen. Het liefst zou hij meegaan met zijn broertje maar hij durft niet. Hij is zo bang om afgewezen te worden, terwijl hij eigenlijk zo graag met andere kinderen speelt. Hoe moeilijk is het dan als zijn broertje na een tijdje terugkomt bij de caravan en meldt dat hij een vriend gevonden heeft. Het is gelukt! Waarschijnlijk heeft hij al zijn trucs en zijn meest interessante verhalen gebruikt, maar dat maakt niet uit. Zijn tactiek werkt in ieder geval en daarmee staat de stand op één-nul voor hem, want ja, het is inmiddels een wedstrijd geworden tussen de heren. Deze voorsprong is voor de oudste uiteraard een enorme bron van ergernis.

Stuiterbal

Even later wordt het vriendje aan ons voorgesteld met een flair zoals alleen onze jongste dat kan. Vervolgens start hij terplekke een rondleiding door onze caravan. “Hier is het bed van mijn ouders, hier de koelkast”, hoor ik hem zeggen, “en dit is de wc en het pompje werkt zo…”. Okay, denk ik, dit is wel weer genoeg voor vandaag. Als ik de caravan instap, valt mijn oog op het koelkastje dat open staat. Het bovenste plankje aan de binnenkant van het deurtje blijkt kapot te zijn. Ik draai me om en zie hoe hij achter elkaar deurtjes opent, knopjes indrukt en allerlei spullen tevoorschijn tovert. Hij stuitert de caravan door. “De rondleiding is ten einde, allemaal naar buiten”, zeg ik resoluut.

De aanleiding van de boze bui

Mijn toch wat strenge mededeling is het startsein om de oudste te laten ontploffen die uiteraard ook in de caravan is gekomen. “Doe eens even normaal tegen hem, kutmama!”, schreeuwt hij furieus en haalt uit naar me. Gelukkig ben ik op tijd om zijn vuisten te pakken en zijn aanval om te buigen tot een soort EngelseWals-draai waarbij hij geen kant meer op kan. Woest zet hij al zijn spierkracht in om uit mijn houdgreep te komen. Als ik de spanning in zijn lichaam heel even voel verslappen, draai ik hem snel een paar keer linksom en rechtsom. We maken samen een gekke dans in de caravan.

Verwarring

Dan verandert zijn blik en begint hij te lachen. De woedeaanval is kort maar krachtig. “Zo en nu de caravan uit, lekker buiten spelen”, zeg ik enigszins opgelucht. Ze vertrekken zonder al te veel protest. De boze bui is op tijd in de kiem gesmoord, het is weer gelukt. Hopelijk heeft het niet al te veel indruk op het vriendje gemaakt.

Rust

En nu aan het einde van de dag als alles staat en z’n plekje heeft gevonden, zitten we onder de luifel terwijl de jongens op pad zijn. Rust, even een moment voor onszelf met een bak koffie. Vakantie, het is leuk maar ook zó spannend voor allebei en intensief voor ons. Zou dat nou bij elk gezin zijn, deze heftigheid of is het bij ons toch net iets extremer? Het gestuiter van de jongste en de uitbarstingen van de oudste… gelukkig schijnt de zon vandaag. Als het goed is, kijken we straks tevreden terug op deze twee weken Frankrijk. Althans dat hoop ik. Ik gun ze zo dat ze weer stappen vooruit mogen maken en dat het twee relaxte weken worden voor ons allemaal. Fijne vakantie!