Onze oudste vindt het moeilijk om met onrecht om te gaan. Op zich mooi dat hij oog heeft voor de rechten van de ander én zichzelf, maar soms ook knap lastig in de mate waarin hij het ervaart. Zo ook een tijdje geleden op een feestje waar zijn jongere broertje de snoepjes op tafel wel erg lekker vond en door iemand werd aangesproken op zijn gedrag. Ik zag het gebeuren, de mevrouw zei iets tegen hem en aan de reactie van ons kind af te lezen, was er niet veel aan de hand. Het was niet noemenswaardig en in mijn ogen niet nodig om in te grijpen. Dus liet ik het voor wat het was. Soms maak ik ook graag gebruik van “vreemde ogen dwingen” als het binnen de perken blijft. De oudste had het vanaf een afstandje ook gezien en ik zag hem denken… op de terugreis in de auto merkte hij op dat ik best even had mogen ingrijpen, want de mevrouw in kwestie had helemaal geen recht om zijn broertje aan te spreken. Ze was zijn moeder niet! Ik, daarentegen, had gefaald omdat ik mijn taak als moeder niet naar behoren had uitgevoerd. Ik had actie moeten ondernemen, was zijn overtuiging.
Mijn uitleg dat ik het voorval wel mee vond vallen en daarom niets deed, werd niet in dank afgenomen en het maakte hem eigenlijk alleen maar bozer. Op zulke momenten is het lastig voor onze oudste om hier uit te komen. Een uitdaging dus!
Okay, ik gooide het over een andere boeg en vroeg hem: “Als jij nu vader was en je zag dat je zoontje een paar keer heel stiekem snoepjes van de tafel pakte en iemand anders zegt er dan vervolgens iets van, wat zou jij dan doen?”
De situatie werd opeens heel anders omdat er afstand ontstond en hij het door een andere bril mocht bekijken. Zijn boze en starre blik verdween geleidelijk en maakte plaats voor een lach.
Nóg beter zou zijn als ik de actie van zijn broertje uitgespeeld had, door op mijn tenen te gaan lopen en steeds heel stiekem een snoepje van tafel af zou pakken om me vervolgens snel weer uit de voeten te maken. Lekker toneelspelen met een vleugje over de top! Maar ja, zulke gesprekken komen altijd op een zo’n moment dat je niet veel kanten op kan, behalve dan veilig op de weg blijven rijden!
Tip: Vraag je kind eens in jouw schoenen te gaan staan, laat hem jou vertellen hoe hij het zou doen en wie weet, misschien kun jij nog wel iets leren van hem!
