HSP – moet er bij jou ook een kwartje vallen?

Ik ben, denk ik, altijd een gevoelig kind geweest. Maar daar ben ik nog niet zo lang geleden achter gekomen. Om me heen hoorde ik over hooggevoeligheid, nieuwetijdskinderen en indigokinderen. En als leerkracht dacht ik dan: “Ach ja… het zal wel, weer een labeltje erbij”. Zelfs toen een vriendin een boek overhandigde over HSP kinderen waar een checklist in stond, omdat zij mijn oudste zoon zo gevoelig vond, was ik argwanend. Ik heb het boek geïnteresseerd uitgelezen, het lijstje doorgenomen en figuurlijk naast mijn zoon gelegd. Er kwam veel overeen, maar ik herkende ook mezelf erin. Ik vond het een open deur. “Dûh, dit geldt toch voor iedereen?”, dacht ik. Ik zag mezelf helemaal niet als een gevoelig persoon. Sterker nog, ik had geen idee waar mijn gevoel zat, kon er absoluut niet bij en had er niets mee.

Mijn zoektocht

Door de heftige problematiek van onze twee adoptiezoons ben ik zelf de afgelopen drie jaar diverse opleidingen gaan volgen en regelmatig hoorde ik mensen praten over het onbewuste, het spirituele, engelen en meer van dat. Heel zweverig vond ik het allemaal, wel reuze interessant overigens, maar ik kon er helemaal niets mee. Inmiddels heb ik me, vanwege de jongens,  ook verdiept in de thema’s: stress, trauma en hechting en wat dat alles doet met het brein van een (ongeboren) kind.

Inzicht

Toen ik alles voor mezelf een beetje op een rijtje had gezet, vielen er zoveel kwartjes… mijn eigen jeugd, ons gezin, mijn ouders, onze zonen… alles, alles heeft met elkaar te maken. Het is niet voor niks dat dingen gaan zoals ze gaan. Dat mijn leven er zo uitziet en ik tegen bepaalde dingen aanloop. Ik begrijp nu waarom mijn moeder ons geen knuffels, geen affectie kon geven. Waarom mijn vader er niet echt kon zijn voor mij. Oh, het ontbrak ons aan niets, we gingen op vakantie, er werd voor ons gezorgd, maar we zijn zonder warmte opgevoed. Geen troostende woorden, geen arm om ons heen en geen voelbare liefde. Ik neem het mijn ouders niet kwalijk. Zij hebben het ook moeten ontberen en ze hebben hun best gedaan en mijn moeder doet dat nog steeds, op haar manier.

Blokkades

Het ontbreken van tastbare liefde heeft mij blokkades opgeleverd. Ik ben hard tegen mezelf, cijfer mezelf gemakkelijk weg, heb minder zelfvertrouwen dan me lief is en vooral dát is niet handig met een startend bedrijf. Het ondernemen, het zichtbaar worden en doorpakken, drempels nemen en angsten overwinnen, daar heb ik inmiddels een aardige weg in afgelegd. Ik groei, maar het gaat me minder gemakkelijk af dan anderen, heb ik het idee. Afijn, ieder zijn pad in z’n eigen tijd.

Stevig fundament

Gelukkig kan ik wel mijn liefde naar mijn jongens toe uiten. Ik ben me daar ook super bewust van. Elke dag laat ik ze voelen dat ze er mogen zijn, dat ze ertoe doen en dat ze prima zijn zoals ze zijn. Door de opleidingen die ik gevolgd heb, ben ik ook mijn taalgebruik gaan aanpassen en geef ik ze heel veel liefdevolle input. Ik weet dat zij een stevig fundament nodig hebben om straks bestand te zijn tegen de ups en downs van het leven. Het fundament wat destijds, door alles wat er in hun prille leven is gebeurd, zo tot de grond toe is afgebrokkeld moet ik bij hen weer opbouwen, het liefst zo stevig mogelijk. En nee, niet alles gaat zoals ik het zou willen en we doen regelmatig stappen terug. Maar ik weet dat we op de goede weg zijn en dat we er gaan komen.

Verdriet

Als ik kinderen volledig in de spagaat zie gaan, voel ik weer het verdriet in mij. ik herken het zo. Ze moeten zo worstelen om hun hoofd boven water te houden. Ze schreeuwen het eigenlijk uit, de stress van school, de situatie thuis, het niet gezien worden… maar ze worden niet begrepen, ze schieten in hun overlevingsstand; boosheid, angsten, in zichzelf gekeerd, geen controle meer hebben over hun lichaam, ver afstand genomen van hun gevoel. Ze krijgen de stempel “zorgenkind” of “zorgleerling”. Zo’n fout label, want zij geven zo duidelijk aan dat niet zij maar hun omstandigheden zorgwekkend zijn. Het lastige is dan ook nog eens, dat kinderen vaak zelf ervan overtuigd raken dat ze een heel slecht of stom kind zijn. Belemmerende gedachten die diepe krassen nalaten op hun zelfbeeld en veel impact hebben op de rest van hun leven. Inmiddels weet ik dat het zo anders kan.

Leg een liefdevol fundament

Er zijn honderden therapieën die een psychische wond kunnen helen, maar vaak gebeurt dat pas als de problemen enorm zijn. Helaas is de schade bij het kind dan al zo groot en de impact op de omgeving zo ingrijpend, dat een lang en zwaar traject vaak noodzakelijk is. Als ouder kun je echter al in een veel vroeger stadium van een kinderleven zoveel herstellen bij je eigen kind, als je je maar bewust bent van de omstandigheden waarin het kind zich bevindt of bevonden heeft.  Veel problemen zijn namelijk terug te voeren op het prilste begin: de periode vanaf conceptie tot en met de eerste levensjaren.

En nu?

Zie jij dat jouw kind niet lekker in zijn vel zit en weet je niet goed waardoor het komt? Ga dan hier naartoe voor de gratis checklist!  Kijk of er belemmerende factoren zijn geweest in het prilste begin van jouw kind en ontdek of jij aan de slag kunt om het fundament bij jouw kind te verstevigen!

Wens jij jouw kind een talentvol leven toe vanuit compassie met zichzelf, met een positief zelfbeeld en een flinke dosis zelfvertrouwen? Zorg dan dat er een stevige en liefdevolle basis ligt bij jouw kind om vanuit daar verder te groeien naar een gelukkig leven.

Wil jij weten wat jij als ouder voor jouw kind kunt doen?